Sprzęt

Fotografia sportowa nie zawsze stanowi wyzwanie dla sprzętu. Wielokrotnie zdarza się, że dobre ujęcia możemy wykonać standardowymi zoomami z zakresem ogniskowej 18-55mm. Standardowy zoom potrafi zapewnić nam zarówno w miarę szeroki kąt, który pozwoli nam utrwalić rozmach zawodów sportowych. Dłuższa ogniskowa może natomiast pomóc nam zarejestrować ważne szczegóły.

Niekiedy jednak, ze względu na odległość dzielącą fotografa od zawodnika, niezbędny może okazać się teleobiektyw. Zdjęcie zrobione przy użyciu teleobiektywu pozwoli widzom zbliżyć się do uwiecznionych wydarzeń.

Dodatkowym atutem jest szybki autofokus. W fotografii sportowej jest to szczególnie ważne, ponieważ w znaczny sposób wpływa na jakość pracy. Szybkie wyostrzenie obrazu może okazać się kluczowe. Szczególnie podczas szybkiej i dynamicznej akcji rozgrywającej się na boisku lub w innym miejscu. Dzięki szybkiemu autofokusowi nie powinno nas ominąć żadne dobre ujęcie.

Oprócz bardzo przydatny może okazać się statyw lub monopod. Zapewni on odpowiednie ustabilizowanie aparatu. Przydatna może się także okazać lampa błyskowa oraz wyzwalacz radiowy, aby we właściwy sposób zapanować nad światłem i uniknąć konieczności długiego naświetlania zdjęcia, co może powodować jego rozmycie.

Zatrzymaj akcję

"Do fotografowania sprinterów, takich jak Usain Bolt, niezbędna jest szybka migawka. Dla mnie minimum to 1/1000 sekundy, a przy dobrym świetle można jeszcze bardziej skrócić czas ekspozycji".

10 wskazówek na temat fotografii sportowej

Wysoka czułość ISO

"Podczas fotografowania w słabym świetle będziesz potrzebował wysokiego ustawienia ISO (określającego czułość na światło). Większość współczesnych aparatów robi doskonałe zdjęcia nawet przy ustawieniu 3200 ISO, więc podkręć czułość, aby skrócić czas otwarcia migawki".

Wyczuj kulminacyjny moment

"Niezależnie od tego czy chodzi o skoczka wygiętego nad poprzeczką, czy o dyskobola wypuszczającego z dłoni dysk, zawsze staraj się uchwycić tę chwilę, w której cały stadion wstrzymuje oddech".

Długie obiektywy

"Ponieważ nigdy nie możemy być tak blisko akcji, jak byśmy chcieli, długi obiektyw to konieczność – a rozmyte tło podkreśli temat zdjęcia".

Zawsze sprawdzaj tło

"Nie ma nic gorszego, jak odkryć na ulubionym zdjęciu tyczkę wystającą zza czyjejś głowy albo porządkowych we fluoroscencyjnych kamizelkach".

Panoramowanie

"Jeśli znajdziesz się z boku akcji, wydłuż czas otwarcia migawki (od 1/10 do 1/60 sekundy) i podążaj za sportowcem płynnym, poziomym ruchem, trzymając palec na spuście".

Emocje

"Najlepsze zdjęcia są pełne emocji, więc zastanów się, gdzie ich szukać – prawdopodobnie nie na linii mety, ale 10 lub 20 metrów dalej. I choć zdjęcia zwycięzców mogą podnosić na duchu, porażka często ma większą siłę przekazu".

Różnicuj kąty

"Celuj wyżej, aby pozbyć się kłopotliwego tła lub niżej, aby uchwycić atmosferę na stadionie albo znaleźć ciekawe ujęcie – na przykład sylwetki skoczków wzwyż na dramatycznym tle nieba. Fotografowanie z boku sprawdza się w przypadku biegów przez płotki i skoku w dal, a zdjęcia z tyłu dobrze oddają moment, w którym oszczepnik wykonuje rzut".

Niech deszcz nie schłodzi Twojego entuzjazmu

"Zabezpiecz aparaty i fotografuj dalej: deszcz często dodaje dramatyzmu sportowym zmaganiom".

Zdalne sterowanie

"Nadajniki radiowe pozwalają zbliżyć się do akcji bez przeszkadzania sportowcom. Przydaje się to podczas fotografowania wszystkich dyscyplin lekkoatletycznych – w zeszłym roku pewien fotograf zamocował aparat nad dyskobolem i zrobił znakomite zdjęcie".

źródło:

http://www.swiatobrazu.pl/10-wskazowek-na-temat-fotografii-sportowej--30295.html

Tytułem wstępu, czyli jak oczarować wszystkich?

Pewnie często opowiadałeś swoim przyjaciołom o przeżyciach z podwodnych wypraw? Słowa, nawet najpiękniejsze nie są w stanie przekazać tego, co może dobre zdjęcie. A tym bardziej to wykonane samodzielnie!

Sadzę, że każdy trzymał kiedyś aparat fotograficzny w dłoni i robił zdjęcia. Jedni potrafią tylko przyciskać mały guziczek u góry aparatu, inni potrafią w sposób świadomy nastawić wszystkie parametry ekspozycji i wykonać zdjęcie ciekawe kompozycyjnie.

Obecnie do dyspozycji mamy dwie główne drogi:

użycie aparatów analogowych - mamy tutaj duży wybór aparatów od tanich jednorazówek do bardzo drogich aparatów dla profesjonalistów.
użycie aparatów cyfrowych (fotografia cyfrowa) - bardzo dynamicznie rozwijający się dział fotografii podwodnej. Osobiście jestem zdania, że dla przeciętnego nurka jest to najlepsza droga do osiągnięcia bardzo dobrych rezultatów w krótkim czasie.

Pragnę odczarować temat fotografii podwodnej. Mam nadzieję że poniższy kurs w sposób przyjemny przybliży wszystkim temat.

Poniżej zamieszczam kilka zdjęć, dla podgrzania atmosfery i zachęcenia do kursu. Wszystkim życzę aby robili takie zdjęcia, lub lepsze. Dodam, że o wyniku sesji fotograficznej nie decydują tylko umiejętności fotografa, ale również sprzęt oraz zastane warunki. I oceniam że wszystkie w podobnym stopniu.

Mając prosty aparat w obudowie, jesteśmy w stanie wykonać poprawne zdjęcia na małej głębokości, głębiej ze zdjęcia znikną kolory i efekt naszej parcy będzie nieciekawy.

Woda i kolory

Światło pod wodą ulega wpływowi wielu czynników, które oddziaływają na zdolność nurka do widzenia i interpretacji podwodnego obrazu. Nawet chemicznie czysta woda, pozbawiona mechanicznych zanieczyszczeń osłabia strumień światła na skutek pochłaniania.

Pochłanianie światła zachodzi nierównomiernie dla różnych długości (barw) fali światła. Najintensywniej tłumione jest promieniowanie ultrafioletowe, później czerwone, fioletowe i żółte. Straty światła dla części niebieskiej i zielonej są najmniejsze.

Wszystkie odcienie koloru czerwonego znikają do ok. 5m, żółtego do 15 m (z tego powodu butle nurkowe są malowane na żółto i nawet na większej głębokości są dobrze widoczne), a poniżej głębokości 30m wszystko posiada zielono-niebieski kolor, jako ostatni zanika kolor niebieski. Dopiero włączenie latarki (dlatego nawet na nurkowania prowadzone w ciągu dnia dobrze zabrać latarkę, najlepiej o dużej mocą, proponuję halogen 50W lub więcej) lub zdjęcie wykonane przy użyciu lampy błyskowej, są w stanie wydobyć naturalne bogactwo kolorów. Kolorystyka jest bardzo istotna szczególnie w fotografii podwodnej.

	zdjęcie wykonane płytko, głębokość 2-3m (Morze Czerwone) wszystkie kolory są dobrze widoczne, koralowce jak i rybki posiadają kolor naturalny. Głębiej niestety nie jest już tak kolorowo, czerwony kolor zanika bardzo szybko.
	tak wyglądało by zdjęcie wykonane na głębokości ok. 20m bez dodatkowego oświetlenia. Wyraźnie wszystko przyjmuje zielono-niebieski odcień.
	zdjęcie wykonane na głębokości ok. 20m z lampą błyskową, dzięki dodatkowemu oświetleniu kolory stały się naturalne.

W wodzie zawierającej zawieszone cząsteczki pochodzenia organicznego (np. glony) lub nieorganicznego straty światła mogą sięgać 99% . W Polskich wodach śródlądowych powierzchniowa warstwa jezior zawiera tak dużą ilość drobnych glonów, że:

nawet w bardzo czystych jeziorach na głębokości 30-40 m jest zupełnie ciemno,
w jeziorach o średniej czystości ciemności zapadają już na 20-25m,
a w zbiornikach powstałych w zalanych żwirowniach nawet od 5m.

Jak widzimy pod wodą

Obraz, tworzony pod wodą przez "gołe" oko jest nieostry. Wynika to z innego niż na powierzchni kąta załamania promieni światła wpadających do gałki ocznej, które nie ogniskują się na siatkówce ale poza jej płaszczyzną. Założenie maski lub okularków pływackich umożliwia ostre widzenie (światło wpada do oka z środowiska powietrznego). To jednak nie wszystko, promienie światła przechodzące przez szybkę maski uginają się tworząc obraz przedmiotów:

powiększony o 1/3 (z tego powodu ryby i wszystkie przedmioty wydają się większe, niż są w rzeczywistości)
i przybliżony o 1/4 (dlatego jeżeli próbujemy po coś sięgnąć, okazuje się że ręce mamy zbyt krótkie. Uwzględnienie tego pozornego przybliżenia jest szczególnie ważne w fotografii podwodnej)

Powyższe zdjęcie obejmuje dwa środowiska wodne i nawodne. Nurek na pierwszym planie w części podwodnej został powiększony i przybliżony, jego korpus wydaje się nieproporcjonalnie duży w stosunku do głowy. Taki efekt występuje zawsze, kiedy nurkujemy. Obiekty które widzimy są powiększone i przybliżone.

Patrząc na prostą rurę wchodzącą pod wodę widzimy jak następuje jej załamanie na granicy powietrze-woda. Zapewniam, ze rura jest prosta, kto nie wierzy może podobny eksperyment zrobić z ołówkiem w szklance z wodą.

Prawa związane z załamaniem światła

Prawo Snelliusa :

Stosunek sinusa kąta padania, do sinusa kąta załamania jest równy stosunkowi bezwzględnego współczynnika załamania ośrodka do którego przechodzi fala, do bezwzględnego współczynnika załamania ośrodka, z którego fala pada na powierzchnię rozgraniczającą oba ośrodki.
sina/sing=v_A/v_B =n_B/n_A

A- kąt padania
B - kąt załamania
vA - prędkość światła w ośrodku A
vB - prędkość światła w ośrodku B
nA - bezwzględny współczynnik załamania pierwszego ośrodka A
nB - bezwzględny współczynnik załamania drugiego ośrodka B

Ilość światła pod wodą

Przejście od załamania do odbicia nie jest raptowne, przy małych kątach padania mała część światła jest odbijana, prawie całe jest załamywane, przy coraz większych kątach coraz mniej światła jest załamywane, a więcej odbijane. Z tego wynika, że najwięcej światła jest pod wodą, gdy słońce jest najwyżej. W związku z tym gdy zależy nam na dobrym oświetleniu (fotografia podwodna), należy nurkować jak najbliżej godziny 12:00. Lepsze oświetlenie jest również w miesiącach letnich niż w miesiącach zimowych, oraz na mniejszych szerokościach geograficznych, pod względem oświetlenia idealny jest równik.

Całkowite wewnętrzne odbicie.

Z całkowitym wewnętrznym odbiciem mamy do czynienia, kiedy kąt odbicia g = 90° (90° - kąt graniczny). Warunek dodatkowy jest taki, aby ośrodek, w którym rozchodzi się światło był gęstszy od ośrodka, na granicy, którego nastąpi odbicie, czyli np. kiedy światło przechodzi z wody do powietrza. Jeśli chcemy, żeby promień załamany poruszał się równolegle do powierzchni wody, to kąt załamania musi wynosić 90 stopni, bo sinus (90) = 1. Wartość kąta padania obliczymy z równania Snelliusa.
sin (a)/sin (g )=n_G/n_A

dla promienia przechodzącego z wody do powietrza otrzymamy, podstawiając pod n_A współczynnik załamania wody, a pod n_G współczynnik załamania powietrza otrzymujemy:

sin (a)/sin (g )=n_powietrza/n_wody

sin(a)/1= n_powietrza/n_wody

sin(a)= 1 / 1.33 = 0.75

Sinus kąta jest równy 0.75, dla kąta 48,6 stopnia. Jak pokazano na rysunku poniżej, przy takim kącie padania, promień załamany porusza się równolegle do powierzchni wody. Promień załamania jest największy z możliwych.

Jeśli kąt padania będzie większy niż 48,6 stopnia, promień nie będzie załamywany, ale całkowicie odbijany. Jest to zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia. Najmniejszy kąt padania, przy którym ono się pojawia nazwano kątem granicznym. Obszar o kącie mniejszym niż kat graniczny nazywany jest stożkiem widzialności, (bo wycina w wodzie bryłę w kształcie stożka), w tym obszarze możemy widzieć, co znajduje się nad wodą. Poza tym obszarem patrząc w górę zobaczymy:

odbicie lustrzane dna, kiedy woda jest płytka,
lub czarną plamę, kiedy dno jest daleko

	Zdjęcie wykonane pod wodą. Obiektyw został ustawiony w stronę powierzchni. Widać białe wapienne skały wystające ponad powierzchnię wody. Dolna część zdjęcia jest zaczerniona na skutek całkowitego wewnętrznego odbicia. Kąt był większy jak 48,6 stopnia. Zdjęcie wykonane na Zakrzówku.
	Taki widok można zobaczyć podnosząc głowę do góry. Powierzchnia wody musi być jednak idealnie gładka. Zdjęcie robione było z głębokości 2-3m. Zniekształcenia wynikają z drobnego falowania powierzchni wody. Zdjęcie wykonane na Zakrzówku.
	Zdjęcie wykonane na małej głębokości, powierzchnia wody zadziałała jak lustro, zamiast powierzchni wody widać odbicie dna. Trudno dostrzec gdzie przechodzi linia podziału. Zdjęcie wykonane na Zakrzówku.

Względny współczynnik załamania światła

Mając bezwzględne współczynniki załamania ośrodka z którego pada światło i ośrodka do którego załamuje się światło, można obliczyć względny współczynnik załamania

n_AB=n_A/n_B

Oznaczenia

nA - bezwzględny współczynnik załamania ośrodka A (z którego wychodzi światło)
nB - bezwzględny współczynnik załamania ośrodka B (do którego przechodzi światło)
nAB współczynnik załamania (względny) ośrodka 2 względem ośrodka 1

Względny współczynnik załamania decyduje o tym jak bardzo światło ma tendencję do skręcania swego kierunku podczas przechodzenia do innego ośrodka. Inaczej mówiąc - przy dużym względnym współczynniku załamania światło będzie się silniej załamywać.
W przypadku, gdy nie ma dokładnego stwierdzenia o jaki współczynnik chodzi, najczęściej samo wyrażenie "współczynnik załamania" należy rozumieć jako "bezwzględny współczynnik załamania".
Przykładowe (bezwzględne) współczynniki załamania

powietrze: 1,00
lód: 1,31
woda: 1,33
szkło: 1,50

Gęstość optyczna

Z dwóch ośrodków ten nazywamy gęstszym optycznie, który ma większy współczynnik załamania czyli mniejszą prędkość rozchodzenia się światła.
Woda o współczynniku załamania światła równym 1,33 ma większą gęstość optyczną niż powietrze o bezwzględnym współczynniku załamania wynoszącym. 1,00.